Μια ομάδα ερευνητών από το Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου συμπέρανε ότι η ζωή με έναν αδιάφορο σύντροφο αυξάνει τις πιθανότητες πρόωρου θανάτου. Η έρευνα βασίστηκε σε 1.200 άτομα ηλικίας 25-74 ετών. Οι συμμετέχοντες είχαν σύζυγο ή συζούσαν και αξιολογήθηκαν για μια περίοδο 20 ετών που ξεκίνησε το 1995 στο πλαίσιο εθνικής έρευνας για την μέση ηλικία (MIDUS), στις ΗΠΑ.
Οι άντρες και οι γυναίκες που πήραν μέρος περιέγραψαν στην αρχή της έρευνας την ποιότητα της σχέσης τους και το κατά πόσο, αντιλαμβάνονταν εκείνοι, ότι οι σύντροφοί τους τους νοιαζόντουσαν, ήταν διαθέσιμοι συναισθηματικά, και τους εκτιμούσαν.
Μετά από 10 χρόνια απάντησαν στις ίδιες ερωτήσεις. Ακόμη, ρωτήθηκαν για τα προβλήματα της καθημερινότητάς τους και για το πώς τα διαχειρίζονταν συναισθηματικά. Έπρεπε να επιλέξουν από δύο ειδών συναισθήματα. Τα αρνητικά ήταν ο φόβος, η απόγνωση, το άγχος και ο εκνευρισμός ενώ τα θετικά ήταν η χαρά, η περηφάνια, η ικανοποίηση και η ηρεμία. Ταυτόχρονα, ελέγχθηκε η κατάσταση της υγείας τους.
Τα αποτελέσματα έδειξαν πως οι συμμετέχοντες που αντιμετώπιζαν σημαντική μείωση της στοργής και της φροντίδας του συντρόφου τους κατά τη διάρκεια των 10 ετών είχαν αυξημένη πιθανότητα πρόωρου θανάτου κατά 42%, σε σύγκριση με τους υπόλοιπους για το χρονικό διάστημα 2015-2020. Ο κίνδυνος του πρόωρου θανάτου συνδέεται με 6 αιτίες: καρδιακό επεισόδιο, καρκίνο, πνευμονική ασθένεια, ατυχήματα, κίρρωση του ήπατος, αυτοκτονία.
Σύμφωνα με τους ερευνητές, αυτό μπορεί να εξηγείται από το γεγονός ότι όσοι συμβιώνουν με έναν αδιάφορο σύντροφο, καταλήγουν να αγωνίζονται μόνοι τους με περισσότερο άγχος και αρνητικά συναισθήματα και μάλιστα σε μακροχρόνια βάση. Καθώς δεν έχουν πλαίσιο στήριξης, δεν μπορούν να τα διαχειριστούν επαρκώς και αυτό επιδεινώνει μακροχρόνια τη συνολική τους υγεία.
Η σημαντική αυτή έρευνα είναι από τις λίγες οι οποίες εξετάζουν τον αντίκτυπο μιας μακροχρόνιας ανθυγιεινής σχέσης στη συνολική μακροχρόνια υγεία, ακόμα και στη διάρκεια ζωής. Η επικεφαλής της έρευνας Δρ Σάρα Στάντον ανέφερε ότι τα αποτελέσματα δείχνουν πως όταν έχουμε κάποιον στον οποίο μπορούμε να στραφούμε και μπορεί να μας στηρίξει, αυτό μας βοηθά στο να διαχειριστούμε το καθημερινό στρες. Κατ’ επέκταση, αυτό επηρεάζει και τη μετέπειτα υγεία μας. Σε προηγούμενες έρευνες το χρόνιο στρες έχει συνδεθεί με αύξηση της πίεσης, αύξηση στα επίπεδα κορτιζόλης και της παραγωγής γλυκόζης.
