Η παχυσαρκία δεν θεωρείται πλέον αισθητική «παρέκκλιση» αλλά ένα σημαντικό πρόβλημα της δημόσιας υγείας. Δεν είναι πλέον η ασθένεια του τρόπου ζωής της εύπορης Δύσης αλλά μια ασθένεια που αυξάνει με ανησυχητικό ρυθμό τόσο στις βιομηχανικές χώρες όσο και στον αναπτυσσόμενο κόσμο. Σε λιγότερο από δύο δεκαετίες τα ποσοστά των παχύσαρκων ανθρώπων διπλασιάστηκαν. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (WHO) την ορίζει ως «ανερχόμενη επιδημία». Γι’ αυτό μεγαλώνει και η σημασία που έχει ο Δείκτης Μάζας Σώματος.
Σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες περισσότερο από το ένα τρίτο του πληθυσμού είναι υπέρβαρο. Παρά το γεγονός ότι υπάρχει μεγαλύτερη επίγνωση σε ό,τι αφορά τη σημασία της διατροφής, η παχυσαρκία και το υπέρβαρο αντιπροσωπεύουν ένα σοβαρό πρόβλημα.
Τι είναι ο Δείκτης Μάζας Σώματος
Ένας άνθρωπος είναι παχύσαρκος όταν ο ο Δείκτης Μάζας Σώματός (ΔΜΣ) του είναι μεγαλύτερος από 30. Ο Δείκτης Μάζας Σώματός υπολογίζεται ως το πηλίκο του βάρους σώματος ενός ανθρώπου, διαιρούμενο με το τετράγωνο του ύψους του/της (κιλά/μέτρα2) – κάντε τον υπολογισμό εύκολα με την εφαρμογή του iatrikanews.gr
Η παχυσαρκία δεν είναι αισθητικό πρόβλημα: τα άτομα που πάσχουν από αυτήν διατρέχουν σοβαρούς κινδύνους υγείας, όπως υπέρταση, διαβήτη, υψηλά επίπεδα χοληστερόλης, καρδιακές παθήσεις, καρκίνο του μαστού και του παχέος εντέρου.
Ενώ οι γενετικοί παράγοντες σίγουρα διαδραματίζουν κάποιο ρόλο σε μερικές περιπτώσεις, οι περιβαλλοντικοί παράγοντες συμβάλλουν σημαντικά στην παχυσαρκία. Σήμερα, η τυπική διατροφή που βασίζεται σε ενεργειακά πυκνά, πλούσια σε λίπη, τρόφιμα και η οποία συνδυάζεται με έναν ολοένα και πιο καθιστικό τρόπο ζωής, μπορεί να οδηγήσει σε παχυσαρκία. Υπάρχει δυσαναλογία μεταξύ της ενεργειακής δαπάνης υπό μορφή σωματικής δραστηριότητας και της ενεργειακής πρόσληψης. Αυτή η ανησυχητική τάση επηρεάζει πλέον τα παιδιά και τους εφήβους.
Οι επιστήμονες έχουν ανακαλύψει τη λεπτίνη, μία ορμόνη που εκκρίνεται από τον λιπώδη ιστό, η οποία ενημερώνει τον εγκέφαλο για την ποσότητα του αποθηκευμένου λίπους. Η απουσία της μπορεί να προκαλέσει βαριά παχυσαρκία με διατροφικές διαταραχές και έλλειψη ορμονών της υπόφυσης. Στο μέλλον, η λεπτίνη μπορεί να είναι για την παχυσαρκία ό,τι η ινσουλίνη για τον διαβήτη, αλλά απαιτείται ακόμη πολλή έρευνα.
Ενώ το υποθετικό «γονίδιο της παχυσαρκίας» είναι πιο ουτοπικό από ποτέ, η έρευνα έχει προσδιορίσει πολλούς προδιαθεσικούς και διαφορετικούς γενετικούς παράγοντες. Η μελλοντική έρευνα μπορεί να προσδιορίσει διαφορετικούς τύπους παχυσαρκίας σύμφωνα με τα γενετικά χαρακτηριστικά τους. Αυτό θα οδηγήσει τελικά σε νέα διαγνωστικά εργαλεία και εξατομικευμένες θεραπευτικές στρατηγικές.
Μέχρι να έρθει όμως εκείνη η στιγμή που η επιστήμη θα έχει όλες τις απαντήσεις και τις λύσεις για την παχυσαρκία, ας μην καθόμαστε με σταυρωμένα χέρια. Η ευθύνη για μια ισορροπημένη διατροφή και για ήπια, έστω, άσκηση είναι δική μας.
