Οι περισσότεροι από εμάς γνωρίζουμε ότι υπάρχουν δύο τύποι διαβήτη – ο τύπου 1 και ο τύπου 2. Πρόσφατα, όμως, εντοπίστηκε ένας καινούριος: ο διαβήτης τύπου 3c.
Ο διαβήτης τύπου 1 εμφανίζεται όταν το ανοσοποιητικό σύστημα του οργανισμού καταστρέφει τα κύτταρα του παγκρέατος που παράγουν ινσουλίνη. Αρχίζει συνήθως στην παιδική ηλικία ή την πρώιμη ενηλικίωση και σχεδόν πάντα χρειάζεται θεραπεία με ινσουλίνη. Ο διαβήτης τύπου 2 συμβαίνει όταν το πάγκρεας δεν μπορεί να ανταπεξέλθει στη ζήτηση ινσουλίνης του σώματος. Συχνά συνδέεται με το γεγονός ότι οι ασθενείς είναι υπέρβαροι ή παχύσαρκοι και εμφανίζεται συνήθως στη μεσαία ή την τρίτη ηλικία, αν και η ηλικία εμφάνισής του μειώνεται διαρκώς.
Ο διαβήτης τύπου 3c προκαλείται από βλάβη στο πάγκρεας από φλεγμονή του παγκρέατος (παγκρεατίτιδα), όγκο του παγκρέατος ή χειρουργική επέμβαση στο πάγκρεας. Αυτός ο τύπος βλάβης στο πάγκρεας όχι μόνο εμποδίζει την ικανότητα του οργάνου να παράγει ινσουλίνη, αλλά και να παράγει τις πρωτεΐνες που χρειάζονται για να αφομοιώσει τα τρόφιμα (πεπτικά ένζυμα) και άλλες ορμόνες.
Ωστόσο, μια πιο πρόσφατη μελέτη αποκάλυψε ότι οι περισσότερες περιπτώσεις διαβήτη τύπου 3c διαγιγνώσκονται εσφαλμένα ως διαβήτης τύπου 2. Μόνο το 3% των ατόμων σε δείγμα άνω των δύο εκατομμυρίων αναγνωρίστηκε σωστά ως διαβήτης τύπου 3c.
Μικρές μελέτες σε εξειδικευμένα κέντρα έχουν διαπιστώσει ότι τα περισσότερα άτομα με διαβήτη τύπου 3c χρειάζονται ινσουλίνη και, αντίθετα με άλλους τύπους διαβήτη, μπορούν επίσης να επωφεληθούν από τη λήψη πεπτικών ενζύμων μαζί με τροφή. Αυτά λαμβάνονται ως δισκία, μαζί με γεύματα και σνακ.
Οι ερευνητές και οι ειδικοί γιατροί έχουν αρχίσει να ανησυχούν ότι ο διαβήτης τύπου 3c μπορεί να είναι πολύ πιο κοινός από ό,τι είχε προηγουμένως θεωρηθεί και ότι πολλές περιπτώσεις δεν έχουν διαγνωστεί σωστά. Για τον λόγο αυτό, πραγματοποιήθηκε η πρώτη δημογραφική μελέτη μεγάλης κλίμακας, ώστε να μάθουν οι επιστήμονες πόσο συνηθισμένος είναι ο διαβήτης τύπου 3c.
Προς έκπληξή των ερευνητών, διαπιστώθηκε ότι στους ενήλικες ο διαβήτης τύπου 3c ήταν πιο κοινός από τον διαβήτη τύπου 1. Διαπιστώσαμε ότι το 1% των νέων περιπτώσεων διαβήτη σε ενήλικες ήταν διαβήτης τύπου 1, σε σύγκριση με το 1,6% για διαβήτη τύπου 3c.
Τα άτομα με διαβήτη τύπου 3c είχαν διπλάσια πιθανότητα να έχουν προβληματικό έλεγχο του σακχάρου στο αίμα από εκείνους με διαβήτη τύπου 2. Είχαν επίσης πέντε με δέκα φορές περισσότερες πιθανότητες να χρειαστούν ινσουλίνη, ανάλογα με τον τύπο πάθησης του παγκρέατος.
Διαπιστώθηκε επίσης ότι η έναρξη του διαβήτη τύπου 3c μπορεί να συμβεί πολύ μετά το τραύμα στο πάγκρεας – σε αρκετές περιπτώσεις περισσότερο από μια δεκαετία αργότερα. Αυτή η μεγάλη καθυστέρηση μπορεί να είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους τα δύο συμβάντα συχνά δεν θεωρείται ότι συνδέονται και η διάγνωση του διαβήτη τύπου 3c αποτυγχάνει.
