Για όσους από εμάς «σπάζουμε» τα δάχτυλά μας σε καθημερινή βάση, το να ακούμε το «κρακ» των αρθρώσεών μας είναι περιέργως ένας από τους πιο ικανοποιητικούς ήχους. Ακόμη και η λαϊκή «σοφία» που υποστηρίζει ότι η τακτική μπορεί να προκαλέσει αρθρίτιδα στα μέλλον, δεν έχει αποτρέψει σχεδόν κανέναν από το να «σπάζει» τα δάχτυλά του.
Ωστόσο, η πηγή του χαρακτηριστικού θορύβου συζητιέται έντονα εδώ και πολλά χρόνια: Το 1971, μια ομάδα ερευνητών από το Πανεπιστήμιο του Λιντς υποστήριξε ότι ο σχηματισμός φυσαλίδων στο υγρό των αρθρώσεων προκαλούσε το γνωστό σε όλους μας «κρακ», όταν σπάζουμε τις αρθρώσεις των δακτύλων μας.
Εντούτοις, περαιτέρω έρευνες δεκαετίες αργότερα αμφισβήτησαν αυτήν τη θεωρία, καθώς ανακαλύφθηκε ότι οι φυσαλίδες εξακολουθούν να παραμένουν στο υγρό των αρθρώσεων, ακόμη και μετά το «κρακ».
Ο Vineeth Chandran Suja και ο Abdul Bakarat αποφάσισαν να δημιουργήσουν ένα μαθηματικό μοντέλο, σε μια προσπάθεια να καταλάβουν μια για πάντα από πού προέρχεται ο περιβόητος ήχος. Σε μια μελέτη που περιγράφεται στο Scientific Report, εξηγείται πώς οι Suja και Bakarat χρησιμοποίησαν τη γεωμετρική αναπαράσταση της άρθρωση και ειδικές μαθηματικές εξισώσεις, για να εντοπίσουν τον τρόπο παραγωγής του θορύβου.
Κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι όταν οι αρθρώσεις πιεστούν, μικροσκοπικές φυσαλίδες στο υγρό της άρθρωσης καταρρέουν, λόγω των μεταβολών της πίεσης στο υγρό. Αυτή η αλυσίδα των γεγονότων οδηγεί στον ήχο που όλοι γνωρίζουμε, αποδεικνύοντας τη θεωρία που για πρώτη φορά διατύπωσαν οι ερευνητές του Πανεπιστημίου του Λιντς.
Ωστόσο, οι Suja και Bakarat πήγαν την έρευνά τους πιο μακριά: Το μαθηματικό μοντέλο τους υποδηλώνει ότι οι φυσαλίδες πρέπει να συρρικνωθούν μόνο εν μέρει, για να δημιουργήσουν θόρυβο. Συνεπώς, το γεγονός ότι υπάρχουν ακόμη μικροφυσαλίδες στο υγρό της άρθρωσης μετά το «κρακ» δεν έχει καμία σημασία.
Οι συγγραφείς έδειξαν πώς η πίεση που δημιουργείται από τις φυσαλίδες που συρρικνώνονται στις αρθρώσεις παράγει ακουστικά κύματα που μπορούν να υπολογιστούν από το μαθηματικό μοντέλο που δημιούργησαν.
