Ποιο είναι το μυστικό για μια ζωή χωρίς άγχος και πονοκεφάλους από την ένταση; Αντί για το γέλιο, τον καλό ύπνο ή τη χαλάρωση με ένα ζεστό φλιτζάνι καφέ, ένας ιάπωνας ακαδημαϊκός ισχυρίζεται ότι ο πιο ευεργετικός τρόπος για την ανακούφιση του στρες είναι το κλάμα.
Ο πρώην καθηγητής Hidefumi Yoshida αναφέρεται στον εαυτό του ως «δάσκαλος κλάμματος» και διοργανώνει τακτικά εργαστήρια και διαλέξεις σε όλη την Ιαπωνία, για να εκπαιδεύσει τους ανθρώπους στα ψυχολογικά οφέλη του κλάματος.
«Το κλάμα είναι πιο αποτελεσματική μέθοδος από το γέλιο ή τον ύπνο στη μείωση του στρες», δηλώνει ο 43χρονος ειδικός.
Ο Yoshida εξηγεί ότι η ακρόαση συναισθηματικής μουσικής, η παρακολούθηση δραματικών ταινιών και η ανάγνωση συγκινητικών βιβλίων μπορούν να προσφέρουν τεράστια οφέλη στην ψυχική υγεία μας λόγω της τόνωσης της δραστηριότητας του παρασυμπαθητικού νευρικού συστήματος, το οποίο επιβραδύνει τον καρδιακό ρυθμό και μπορεί να έχει καταπραϋντική επίδραση στο μυαλό.
«Αν κλαίτε μια φορά την εβδομάδα, μπορείτε να ζήσετε μια ζωή χωρίς στρες», πρόσθεσε.
Το 2014, ο Yoshida συνεργάστηκε με τον Hideho Arita, καθηγητή στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Toho στο Τόκιο, για να ξεκινήσει μια σειρά διαλέξεων με στόχο την ευαισθητοποίηση σχετικά με τα οφέλη του κλάματος.
Έκτοτε έχει κατακλυστεί από αιτήματα σχολείων και εταιρειών, για να πραγματοποιήσει workshop και άλλες δραστηριότητες σχετικά με το θέμα.
Τον Σεπτέμβριο, ο Yoshida φιλοξένησε μια διάλεξη στο Λύκειο Οζάκα της πόλης Ντάιτο, όπου 79 έφηβοι παρακολούθησαν μια συγκινητική ταινία. Έπειτα έγραψαν και διάβασαν τις σκέψεις τους, για το πώς αισθάνθηκαν από αυτήν την εμπειρία.
Ο Yoshida δεν είναι όμως ο πρώτος που υποστηρίζει τις καταπραϋντικές επιδράσεις του κλάματος. Το 1981, μια μελέτη με τίτλο «Tear Expert» (Ειδικός στο Κλάμα) που διεξήγαγε ο Δρ William Frey στο Πανεπιστήμιο της Μινεσότα, ισχυρίστηκε ότι το κλάμα απελευθερώνει ενδορφίνες, προωθώντας στη συνέχεια συναισθήματα ευτυχίας και ευημερίας.
Μια άλλη μελέτη που διεξήχθη το 2008 σε περισσότερους από 3.000 ανθρώπους, διαπίστωσε ότι το κλάμα έκανε τους ανθρώπους να νιώθουν πολύ καλύτερα σε δύσκολες καταστάσεις, οδηγώντας τους συγγραφείς να δηλώνουν ότι η πρόκληση δακρύων θα πρέπει να χρησιμοποιηθεί ως μορφή θεραπείας.
