Ο ανεπαρκής ύπνος αποτελεί παράγοντα ανησυχίας για τη δημόσια υγεία στις ανεπτυγμένες χώρες. Γνωρίζουμε ότι η έλλειψη ύπνου επηρεάζει αρνητικά την ιδιωτική ζωή των ανθρώπων όπως είναι η εργασία ή το σχολείο (πολλές απουσίες, μειωμένη αποδοτικότητα, έλλειψη συγκέντρωσης, λανθασμένες αποφάσεις). Είναι λιγότερα όμως αυτά που ξέρουμε για τις συνέπειές της έλλειψης ύπνου στις συμπεριφορές που αφορούν την κοινωνία αλλά και τη δημοκρατία.
Μια νέα αμερικανο-γερμανική επιστημονική έρευνα ρίχνει φως στη σχέση μεταξύ αϋπνίας και κοινωνικής συμπεριφοράς. Σύμφωνα με αυτήν, όσο λιγότερες ώρες κοιμάται κάποιος, τόσο μειώνεται η πιθανότητα να πάει στις κάλπες, αλλά και γενικότερα να εμφανίσει κοινωνική δραστηριότητα υπέρ των συμπολιτών του, όπως να συνυπογράψει εκκλήσεις διαμαρτυρίας ή να κάνει δωρεές αλληλεγγύης, ή να μετέχει σε προγράμματα εθελοντισμού. Όσοι δηλαδή δεν κοιμούνται όσο πρέπει έχουν εγωκεντρική συμπεριφορά και είναι πιο αμέτοχοι πολιτικά, έχοντας συμπεριφορές που εξασθενούν τον ιστό της κοινωνικής συνοχής.
Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον καθηγητή John Holbein του Brigham Young University Πανεπιστημίου της Γιούτα, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό για θέματα ανθρώπινης συμπεριφοράς Nature Human Behaviour, μελέτησαν δειγματοληπτικά 1.117 ανθρώπους από τις ΗΠΑ και τη Γερμανία και συσχέτισαν τις ώρες ύπνου τους με το βαθμό κοινωνικής και πολιτικής υπευθυνότητας τους.
Η ανάλυση των αποτελεσμάτων έδειξε ότι ο ανεπαρκής ύπνος επηρεάζει σε διάφορες εκφάνσεις την συμμετοχή των πολιτών στα κοινά, καθώς προβλέπει χαμηλότερη προσέλευση ψηφοφόρων στις εκλογές, ελαττωμένη διάθεση για συμμετοχή στις αναφορές διαμαρτυρίας και λιγότερη προθυμία να μετέχουν σε φιλανθρωπικές οργανώσεις. Ανάλογα με το βαθμό της αϋπνίας και της κόπωσης, η πιθανότητα συμμετοχής ενός ανθρώπου στις εκλογές μπορεί να μειωθεί έως κατά 14%.
Εντέλει, πολλοί άνθρωποι δεν προσφέρουν το χρόνο, τα χρήματα και την ενέργεια τους για κοινωνικές υποθέσεις, επειδή είναι πολύ κουρασμένοι για κάνουν κάτι τέτοιο. Σύμφωνα με τον Holbein η απώλεια του ύπνου μπορεί να κάνει κάποιον να θεωρεί τον ίδιο τον εαυτό του ως προτεραιότητα, αντί να κάνει πράξεις που ωφελούν την κοινωνία.
