Η επιλόχεια κατάθλιψη δεν είναι κάτι που αντιμετωπίζουν οι νέες μητέρες – αποδεικνύεται ότι μπορεί να επηρεάσει και τους νέους πατέρες: Αν και ακούγεται περίεργο, αυτό δείχνει νέα μελέτη που δημοσιεύθηκε στο American Journal of Men’s Health.
Μια ομάδα Δανών ερευνητών με επικεφαλής την ερευνήτρια Sarah Pedersen, καθηγήτρια του Τμήματος Δημόσιας Υγείας του Πανεπιστημίου του Ώρχους, πήρε εκτενείς συνεντεύξεις με οκτώ πατέρες με συμπτώματα επιλόχειας κατάθλιψης και διαπίστωσε ότι οι πρωταρχικές εμπειρίες τους περιλάμβαναν συναισθήματα αδυναμίας ή ανεπάρκειας που τους κατέκλυζαν και που μερικές φορές μετατρέπονταν σε θυμό και απογοήτευση.
Τελικά, όλοι οι άνδρες που συμμετείχαν στη μελέτη ζήτησαν βοήθεια από παρόχους υγειονομικής περίθαλψης, αλλά έξι πέρασαν αρκετούς μήνες καταθλιπτικών συμπτωμάτων προτού ζητήσουν ή λάβουν βοήθεια.
«Νομίζω ότι ένα από τα πιο σημαντικά μηνύματα της μελέτης είναι ότι οι γιατροί που εργάζονται με νέους γονείς θα πρέπει να προσκαλούν τους πατέρες στις συμβουλευτικές συνεδρίες και να τους καλούν να συμμετέχουν όσο το δυνατόν περισσότερο», δήλωσε η καθηγήτρια Pedersen.
Τα ευρήματα δίνουν επίσης ένα μήνυμα στους γονείς, όπως λέει: «Ελπίζω ότι θα υποστηρίξετε ο ένας τον άλλον και θα μιλήσετε για τα συναισθήματά σας και πώς βιώνετε τη μετάβαση στη γονεϊκότητα – ξέρετε ότι θα χρειαστεί χρόνος για να προσαρμοστείτε στον νέο σας ρόλο», είπε.
«Κατά την τελευταία δεκαετία, αρκετές μελέτες έχουν εξετάσει την εμφάνιση επιλόχειας κατάθλιψης στους άνδρες και υπάρχουν αυξανόμενες ενδείξεις ότι σχετίζεται με αυξημένο κίνδυνο μακροπρόθεσμων ανεπιθύμητων συμπεριφορών και συναισθηματικών αποτελεσμάτων στα παιδιά», λέει. Ωστόσο, μόνο τρεις μελέτες βασίστηκαν σε συνεντεύξεις με πατέρες που είχαν προσωπική εμπειρία με την επιλόχεια κατάθλιψη.
Η μελέτη βασίστηκε σε ημιδομημένες συνεντεύξεις με οκτώ Δανούς πατέρες ηλικίας 29 έως 38 ετών που είχαν επιλόχεια κατάθλιψη, αν και κανένας τους δεν είχε προηγούμενο ιστορικό κατάθλιψης. Όλοι οι συμμετέχοντες είχαν λάβει επίσημη διάγνωση από έναν γενικό ιατρό ή ψυχολόγο, και όλοι είχαν ζητήσει ή έλαβαν φροντίδα ψυχικής υγείας.
Από τους πατέρες, πέντε χαρακτήρισαν την περίοδο της εγκυμοσύνης ως «χρόνο ευτυχίας, γεμάτο θετικές προσδοκίες για την πατρότητα». Αλλά «οι μεγάλες προσδοκίες αντικαταστάθηκαν αργότερα από μια πολύ διαφορετική πραγματικότητα της πατρότητας», έγραψαν οι συγγραφείς, σημειώνοντας ότι η μετάβαση στην πατρότητα ήταν, με τα λόγια ενός συμμετέχοντα, «μια ριζική αλλαγή που απλά δεν μπορείς να φανταστείς».
«Οι συμμετέχοντες ήθελαν να είναι συναισθηματικά και σωματικά παρόντες στη ζωή του παιδιού τους, αλλά κατά τη διάρκεια της κατάθλιψής τους, αυτές οι καλοπροαίρετες προθέσεις άλλαξαν σε αισθήματα ενοχής και ανεπάρκειας, καθώς οι συμμετέχοντες δεν ένιωθαν ότι είχαν αρκετή ενέργεια και διανοητική δύναμη για να γίνουν το είδος του πατέρα που ήθελαν να είναι», έγραψαν οι συγγραφείς.
Παρόλο που οι συμμετέχοντες μπόρεσαν να αναγνωρίσουν τις αλλαγές στη διάθεση και τη συμπεριφορά τους, πολλοί δεν τα θεωρούσαν σημάδια κατάθλιψης. Οι περισσότεροι συμμετέχοντες είχαν ακούσει για την επιλόχεια κατάθλιψη, αλλά μόνο για τις γυναίκες.
«Η μελλοντική έρευνα θα πρέπει να επικεντρωθεί στην εκπαίδευση των επαγγελματιών υγείας στον εντοπισμό και την αντιμετώπιση της επιλόχειας κατάθλιψης σε άνδρες», κατέληξε η καθηγήτρια Pedersen.
