Σε μια εποχή που πολλοί άνθρωποι αντιμετωπίζουν την απώλεια και τον πόνο, το διαγνωστικό εγχειρίδιο της Αμερικανικής Ψυχιατρικής Εταιρείας περιλαμβάνει τώρα μια νέα διαταραχή: τη διαταραχή παρατεταμένης θλίψης.
Η νέα διάγνωση προορίζεται να εφαρμοστεί σε ένα μικρό ποσοστό του πληθυσμού που φαίνεται να κατακλύζεται και να παραλύει από τη θλίψη, να μην μπορεί να επιστρέψει στις προηγούμενες δραστηριότητές του και να εξακολουθεί να είναι συγκλονισμένο έναν χρόνο μετά από μια απώλεια.
Τώρα που η διαταραχή αποτελεί μέρος της τελευταίας έκδοσης του Διαγνωστικού και Στατιστικού Εγχειριδίου Ψυχικών Διαταραχών ή DSM-5, οι γιατροί μπορούν να συνταγογραφούν θεραπείες.
Η νέα διαταραχή που προστέθηκε πιθανότατα θα επεκτείνει επίσης τη χρηματοδότηση για έρευνα σε θεραπείες: Η ναλτρεξόνη, η οποία χρησιμοποιείται για τη θεραπεία του εθισμού, βρίσκεται σε κλινικές δοκιμές ως μια μορφή θεραπείας της έντονης θλίψης.
Η απόφαση σηματοδοτεί το τέλος της συζήτησης που γίνεται για περισσότερο από μια δεκαετία, με ορισμένους ερευνητές να υποστηρίζουν την ιατρική θεραπεία της έντονης θλίψης. Αν και το πένθος για μια απώλεια είναι φυσικό, μερικοί άνθρωποι το αντιμετωπίζουν πολύ βαριά και οδηγούνται στην απομόνωση.
«Ήταν οι χήρες και οι χήροι που φορούσαν μαύρα για το υπόλοιπο της ζωής τους, που αποσύρθηκαν από τις κοινωνικές επαφές και έζησαν το υπόλοιπο της ζωής τους στη μνήμη του συζύγου ή της συζύγου που είχαν χάσει», δήλωσε ο Δρ Paul Appelbaum, πρόεδρος της διευθύνουσας επιτροπής που επιβλέπει τις αναθεωρήσεις του DSM-5.
«Ήταν οι γονείς που δεν ξεπέρασαν ποτέ την απώλεια ενός παιδιού», συμπλήρωσε.
Από την άλλη πλευρά, ορισμένοι επικριτές της ιδέας για τη δημιουργία μιας διαταραχής που σχετίζεται με τη θλίψη επισημαίνουν ότι θα μπορούσε να επηρεάσει ένα βασικό μέρος της ανθρώπινης εμπειρίας. Θα μπορούσαν να υπάρχουν ψευδώς θετικά αποτελέσματα μεταξύ των ανθρώπων που θρηνούν και που πρέπει να ξεπεράσουν φυσικά την απώλειά τους, αλλά αντ’ αυτού θα έχουν διαγνωστεί με ψυχική ασθένεια. Οι άνθρωποι μπορεί επίσης να αισθάνονται πίεση να λάβουν φάρμακα για τη θλίψη.
«Διαφωνώ εντελώς ότι η θλίψη είναι ψυχική ασθένεια», είπε η Δρ Joanne Cacciatore, αναπληρώτρια καθηγήτρια κοινωνικής εργασίας στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Αριζόνα, που έχει δημοσιεύσει σειρά επιστημονικών άρθρων για τη θλίψη.
«Όταν κάποιος που είναι «ειδικός» μας λέει ότι είμαστε διαταραγμένοι και ότι νιώθουμε πολύ ευάλωτοι και νιώθουμε συγκλονισμένοι, δεν εμπιστευόμαστε πλέον τον εαυτό μας και τα συναισθήματά μας», είπε: «Για μένα, αυτή είναι μια απίστευτα επικίνδυνη και κοντόφθαλμη κίνηση».
Σύμφωνα με τον ορισμό του DSM-5, η διάγνωση μπορεί να γίνει έναν χρόνο μετά το πένθος.
