Τα παιδιά που γεννιούνται πρόωρα έχουν τη δική τους ημέρα στο ημερολόγιο.
Σε όλο τον κόσμο, κάθε χρόνο γεννιούνται πρόωρα περίπου 15 εκατομμύρια παιδιά. Ένα μεγάλο ποσοστό περιστατικών προκύπτει από επιπλοκές που σχετίζονται με τον πρόωρο τοκετό (πριν από τις 37 συμπληρωμένες εβδομάδες) ή από επιπλοκές κατά τον τοκετό. Οι επιπλοκές από πρόωρο τοκετό αποτελούν τη δεύτερη πιο κοινή αιτία θανάτων παιδιών κάτω των 5 ετών.
Αν και το μεγαλύτερο ποσοστό πρόωρων γεννήσεων συμβαίνει στην Αφρική και τη Νότια Ασία, το θέμα απασχολεί όλη την υφήλιο, καθώς ανάμεσα στις χώρες με τα υψηλότερα ποσοστά φιγουράρουν ακόμα και οι ΗΠΑ.
Η επιστήμη διαθέτει τα μέσα για να σωθεί το μεγαλύτερο ποσοστό των πρόωρων βρεφών που χάνονται κάθε χρόνο. Σύμφωνα με τη Unicef, αυτό που απαιτείται είναι η κατάλληλη φροντίδα για τις γυναίκες κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης και του τοκετού, καθώς και η κατάλληλη θεραπεία και αγωγή για τα νεογνά.
Για την ημέρα αυτή, επιλέξαμε να αναπαράγουμε το παρακάτω ιδιαίτερο κείμενο της Κέλλυς Σώκου από την ιστοσελίδα 31ebdomades.gr που ασχολείται με το θέμα της προωρότητας.
Όσα μου έμαθε το πρόωρο μωρό μου
Πριν από τρία χρόνια γέννησα πρόωρα. Στις 31 εβδομάδες. Ένα μωρό που χρειάστηκε πολλά περισσότερα από το να μείνει λίγες μέρες στη θερμοκοιτίδα για να μεγαλώσει. Προτού βρεθώ αντιμέτωπη με την περιπέτεια της προωρότητας, δεν είχα ιδέα τι σημαίνει. Και σύντομα διαπίστωσα ότι οι περισσότεροι που δεν φόρεσαν την πράσινη φόρμα για να περιμένουν στην ουρά για το επισκεπτήριο, δεν είχαν ιδέα τι πέρναγα. «Γέννησα πρόωρα» τους έλεγα. «Αλλά όλα καλά, ε;» μου απαντούσαν. Αργότερα έμαθα ότι η προωρότητα αγγίζει ένα στα δέκα μωρά παγκοσμίως. Τα περισσότερα από αυτά επιβιώνουν με πολύ καλές προοπτικές ή με αντιμετωπίσιμα προβλήματα υγείας. Άλλα με σημαντικές αναπηρίες. Και άλλα δεν περνάνε ποτέ το κατώφλι του σπιτιού τους. Ωστόσο, το αληθινό πρόσωπο της προωρότητας δεν γίνεται ευρέως γνωστό. Οι γονείς δεν μιλούν γι’ αυτό. Ίσως επειδή πονάει πολύ. Η 17η Νοεμβρίου είναι η Παγκόσμια Ημέρα (κατά της Προωρότητας) και με αυτή την αφορμή θέλησα να γράψω τα όσα μου έμαθε αυτή η εμπειρία.
Ότι μία γέννηση δεν αποτελεί αυτονόητο happyend
Κι όταν η λεχώνα του διπλανού κρεβατιού πανηγυρίζει, εσύ μπορεί να πονάς γιατί δεν έχεις το παιδί αγκαλιά, να αγωνιάς για την επιβίωση και την υγεία του, να υποφέρεις γιατί πρέπει να γυρίσεις στο σπίτι με άδεια χέρια και να χρειαστεί να ζήσεις τις πιο δύσκολες ημέρες της ζωής σου περιφερόμενη σε εντατικές και γιατρούς, νιώθοντας ανήμπορη να προσφέρεις το παραμικρό στο πιο δικό σου πλάσμα. Και, ναι, αυτό το σοκ μπορεί να μην το ξεπεράσεις ποτέ.
Ότι το πιο σημαντικό στη ζωή σου είναι η ζωή του
Εντάξει, αυτό το αισθάνονται όλες οι μητέρες. Όμως εσύ θα αναγκαστείς να το συνειδητοποιήσεις από την αρχή. Γιατί όταν η επιβίωση του μωρού σου δεν είναι δεδομένη, καταλαβαίνεις ότι τελικά δεν έχουν τόση σημασία ούτε ο φυσιολογικός τοκετός, ούτε ο θηλασμός και τα ξενύχτια, ούτε ακόμη και τα δικά σου συναισθήματα μπροστά στη δική του ζωή.
Να ακούω το σώμα του (και το δικό μου)
Μπορεί να κοιμάται πολύ, να τρώει πολύ και ξαφνικά να φρενάρει και να ελαττώνει ποσότητες. Μπορεί να δυσκολεύεται να καταπιεί, να στηρίξει το σώμα του, να μην σε κοιτά στα μάτια… όμως ένα πρόωρο μωρό ξέρει καλά τι κάνει. Όπως άλλωστε ξέρει κάθε μωρό και κάθε ανθρώπινος οργανισμός τι χρειάζεται και τι να κάνει για να το αποκτήσει. Μεγαλώνοντας όμως ένα πρόωρο μωρό και παρακολουθώντας το με κομμένη την ανάσα, σύντομα διαπιστώνεις πως ό,τι κάνει έχει κάποιο σκοπό και κάποιο αποτέλεσμα. Και όταν το δεις, μαθαίνεις να έχεις εμπιστοσύνη όχι μόνο στο δικό του σώμα αλλά και στο δικό σου που ποτέ μέχρι τώρα δεν είχες παρατηρήσει.
Να αδιαφορώ εύκολα για τη γνώμη των άλλων
Προκύπτει από το Νο 2. Διότι αν ο σκοπός της ζωής σου είναι να μην αρρωστήσει το παιδί τον πρώτο χρόνο, είναι παιχνίδι για σένα να πετάξεις στα σκουπίδια σχόλια όπως: “το έχετε εσώκλειστο», »είσαι υπερβολική», »δεν κάνεις καλό στο παιδί» και διάφορα άλλα που με ευκολία θα ξεστομίσουν όσοι βρέθηκαν απέξω. Κατ’ επέκταση μπορείς εύκολα πλέον να πετάξεις στα σκουπίδια συμπεριφορές, υποχρεώσεις, δουλειές ακόμη και ανθρώπους που στάθηκαν ή στέκονται λίγοι.
Ότι δεν υπάρχει η έννοια της τύχης και της ατυχίας
Γιατί τη στιγμή που θα ζηλέψεις το μωρό της διπλανής θερμοκοιτίδας επειδή άρχισε να σιτίζεται με γάλα, θα μάθεις ότι η μητέρα του είχε 4 αποβολές, έκανε 5 εξωσωματικές και ένα χειρουργείο στο έμβρυο για να μπορέσει να γεννήσει στην 29η εβδομάδα κύησης. Και την ίδια μέρα που βουλιάζεις στη δυστυχία, θα δεις το μωρό σου να αναπνέει χωρίς μηχανική υποστήριξη και θα αισθανθείς αμέσως η πιο ευτυχισμένη και τυχερή μητέρα του κόσμου.
Διαβάστε τη συνέχεια στο 31ebdomades.gr
