Μια άγνωστη αυτοάνοση πάθηση του οργανισμού, αλλά ταυτόχρονα και η συχνότερη αιτία υπερθυρεοειδισμού παγκοσμίως, είναι η νόσος Graves, ειδικά σε περιοχές με επαρκή διατροφική πρόσληψη ιωδίου.
Νόσος Graves: Που οφείλεται;
Η νόσος Graves προκαλείται από τα αυτοαντισώματα TRAb, τα οποία παράγονται από τα ίδια τα λεμφοκύτταρα της Graves εντός του θυρεοειδούς αδένα, ενώ ενεργοποιούν τον υποδοχέα της θυρεοειδοτρόπου ορμόνης (TSH). Αποτέλεσμα της δράσης τους είναι η ανεξέλεγκτη διέγερση του υποδοχέα της TSH, η οποία οδηγεί στην αυξημένη και ανεξέλεγκτη παραγωγή θυρεοειδικών ορμονών από τον θυρεοειδή αδένα.
Ποια όργανα και συστήματα επηρεάζει η νόσος του Graves;
Το σύνολο των οργάνων και των συστημάτων του ανθρωπίνου σώματος επηρεάζεται από τη νόσο Graves, λόγω του προκαλούμενου υπερθυρεοειδισμού και του αυξημένου μεταβολισμού του οργανισμού.
Η νόσος graves επιδρά στα παρακάτω όργανα και συστήματα του οργανισμού:
- καρδιαγγειακό σύστημα
- μυϊκό σύστημα
- οστά
- οφθαλμοί
- γαστρεντερικό σύστημα
- αναπαραγωγικό σύστημα και γονιμότητα
- ψυχολογία των ασθενών.
Ποια συμπτώματα προκαλεί η νόσος Graves;
Η νόσος Graves προκαλεί πολλαπλά και διαφορετικά συμπτώματα, τα οποία δεν περιορίζονται μόνο στα τυπικά συμπτώματα και σημεία του υπερθυρεοειδισμού, αλλά εμφανίζει και μοναδικές εκδηλώσεις, όπως:
- βρογχοκήλη (Graves βρογχοκήλη)
- αρτηριακή υπέρταση
- καρδιακές αρρυθμίες
- αίσθημα παλμών
- κολπική μαρμαρυγή
- ταχυκαρδία
- οστεοπενία
- οστεοπόρωση
- κόπωση
- μυϊκή αδυναμία
- απώλεια βάρους
- νευρικότητα και τρόμος των άκρων (τρέμουλο χεριών και δακτύλων)
- όξυνση των αντανακλαστικών
- υπερευαισθησία στη ζέστη
- έντονη εφίδρωση
- ευερεθιστότητα
- διάρροια
- άγχος
- δυσθυμία
- αϋπνία – διαταραχές ύπνου
- κατάθλιψη
- μεταβολές στην ψυχολογία των ασθενών
- ελαττωμένη σεξουαλική διάθεση
- διαταραχές εμμήνου ρύσεως.
Εντούτοις, τα μοναδικά συμπτώματα και εκδηλώσεις της νόσου Graves εστιάζουν στους οφθαλμούς (μάτια) και στο δέρμα και περιλαμβάνουν:
- τη θυρεοειδικήοφθαλμοπάθεια (Graves οφθαλμοπάθεια) – εξόφθαλμο, ο οποίος εμφανίζεται στο 50% των ασθενών
- την πάχυνσητου δέρματος των κάτω άκρων, που παρατηρείται στο 1-2% των ασθενών.
Για την σωστή διάγνωση της νόσου Graves είναι αναγκαίος ο αποκλεισμός άλλων αιτίων υπερθυρεοειδισμού (π.χ. το τοξικό αδένωμα και η τοξική πολυοζώδης βρογχοκήλη). Γι’ αυτό επιβάλλεται η λήψη του ατομικού ιστορικού, η κλινική εξέταση και οι εργαστηριακές εξετάσεις που θα δώσουν την τελική διάγνωση της νόσου.
Νόσος Graves: Ποια είναι η θεραπεία της;
Η νόσος Graves και η συνακόλουθη οριστική θεραπεία της, έχουν ως προϋπόθεση την πλήρη εξάλειψη της αυξημένης παραγωγής των θυρεοειδικών ορμονών από τον θυρεοειδή αδένα. Υπάρχουν διαφόρων ειδών θεραπείες για την νόσο graves, όπως:
- τα αντιθυρεοειδικάφάρμακα (μεθιμαζόλη ή προπυλθειουρακίλη)
- η θεραπείαμε ραδιενεργό ιώδιο – 131 (Ι – 131)
- η χειρουργικήθεραπεία (ολική θυρεοειδεκτομη).
Όπως κάθε μορφή θεραπείας, έτσι και στην νόσο Graves κάθε μορφή θεραπείας χαρακτηρίζεται από τα αντίστοιχα πλεονεκτήματα, μειονεκτήματα αλλά και περιορισμούς.
Η χορήγηση των αντιθυρεοειδικών φαρμάκων περιορίζει μεν την παραγωγή ορμονών από τον θυρεοειδή αδένα και εξασφαλίζει σε λίγες μόλις εβδομάδες τον έλεγχο της νόσου σε μεγάλο ποσοστό των ασθενών. Όμως, η λήψη φαρμακευτικής αγωγής εφόρου ζωής αντενδείκνυται, ενώ η διακοπή της συνδέεται με άμεση υποτροπή της νόσου.
Το ραδιενεργό ιώδιο στοχεύει στην καταστροφή των κυττάρων του θυρεοειδούς αδένα, με αποτέλεσμα τον περιορισμό της παραγωγής των θυρεοειδικών ορμονών. Η χορήγησή του περιλαμβάνει την έκθεση του ατόμου σε ραδιενέργεια, ενώ δεν προτείνεται ως μορφή θεραπείας σε γυναίκες αναπαραγωγικής ηλικίας, εγκύους, όπως και σε ασθενείς με εξόφθαλμο που συχνά συνοδεύει τη νόσο, καθώς μπορεί να επιδεινώσει τον υπάρχοντα εξόφθαλμο.
Όπως μας εξηγεί ο εξειδικευμένος χειρουργός θυρεοειδούς Δρ. Κωνσταντίνος Αποστόλου, η χειρουργική θεραπεία της νόσου Graves υπό τη μορφή της ολικής θυρεοειδεκτομής, αποτελεί, σύμφωνα με την τρέχουσα βιβλιογραφία, την αποτελεσματικότερη μορφή θεραπείας της νόσου του Graves και των επιπλοκών της. Αυτό συμβαίνει διότι υπάρχει σταθερότητα στο θεραπευτικό αποτέλεσμα ακόμη και μετά την πάροδο αρκετών ετών στα διάφορα συστήματα του οργανισμού, ενώ ταυτόχρονα χαρακτηρίζεται και από σημαντικά ελαττωμένη θνητότητα, συγκριτικά με τις υπόλοιπες μορφές θεραπείας. Επιπρόσθετα, σε αντιδιαστολή με τις υπόλοιπες μορφές θεραπείας, η ολική θυρεοειδεκτομή παρέχει και το μοναδικό πλεονέκτημα της ιστολογικής εξέτασης του αφαιρεθέντος θυρεοειδούς αδένα, το οποίο σε αρκετές περιπτώσεις, αποκαλύπτει την ένδειξη κάποιας μορφής καρκίνου του θυρεοειδούς, που διαφορετικά θα παρέμενε αδιάγνωστος, με ότι αυτό μπορεί να συνεπάγεται για την υγεία και το προσδόκιμο του ασθενούς.
Κωνσταντίνος Αποστόλου
Γενικός Χειρουργός – Χειρουργός Ενδοκρινών Αδένων
https://drapostolou.gr
