Ένας κορυφαίος επιστήμονας χαρακτήρισε την ομοιοπαθητική ως «θεραπευτικό αδιέξοδο», καθώς συστηματική εξέταση της εναλλακτικής θεραπείας έδειξε ότι δεν ήταν πιο αποτελεσματική από τα εικονικά φάρμακα, για μια σειρά θεμάτων υγείας.
Ο καθηγητής Paul Glasziou, ένας κορυφαίος ακαδημαϊκός στην αποδεικτική ιατρική στο Πανεπιστήμιο Bond, ήταν ο πρόεδρος της ομάδας εργασίας που συστάθηκε από το Εθνικό Συμβούλιο Έρευνας Υγείας και Ιατρικής της Μεγάλης Βρετανίας και που ήταν επιφορτισμένη με την εξέταση των αποδεικτικών στοιχείων 176 δοκιμών ομοιοπαθητικής θεραπείας για να διαπιστωθεί αν η θεραπεία είναι βάσιμη.
Έπειτα από 57 συστηματικές ανασκοπήσεις 176 μεμονωμένων μελετών για 68 διαφορετικά προβλήματα υγείας, βρέθηκε ότι δεν υπήρχε κανένα αποδεικτικό στοιχείο που να δείχνει ότι η ομοιοπαθητική θεραπεία ήταν πιο αποτελεσματική από ένα εικονικό φάρμακο σε οποιαδήποτε περίπτωση.
Η ομοιοπαθητική είναι ένα είδος εναλλακτικής ιατρικής που βασίζεται στην ιδέα της αραίωση μιας ουσίας στο νερό. Οι ομοιοπαθητικοί πιστεύουν ότι όσο περισσότερο διυλίζεται η ουσία με αυτόν τον τρόπο, τόσο μεγαλύτερη η ισχύς της για τη θεραπεία των συμπτωμάτων μιας ασθένειας. Πολλά ομοιοπαθητικά φάρμακα αποτελούνται από ουσίες που έχουν αραιωθεί τόσες φορές στο νερό έως ότου δεν υπάρχει σχεδόν κανένα ίχνος από την αρχική ουσία.
Η μελέτη διαπίστωσε ότι δεν υπάρχει «κανένα ευδιάκριτα πειστικό αποτέλεσμα, πέραν αυτών των εικονικών φαρμάκων» και κατέληξε ότι «δεν υπήρξαν αξιόπιστα στοιχεία από την έρευνα σε ανθρώπους ότι η ομοιοπαθητική είναι αποτελεσματική για την αντιμετώπιση των προβλημάτων υγείας που εξετάστηκαν».
Γράφοντας στη Βρετανική Ιατρική Επιθεώρηση, ο καθηγητής Glasziou αναφέρει: «Ως πρόεδρος της ομάδας εργασίας η οποία εκπόνησε την έκθεση ήμουν ανακουφισμένος που το επίπονο ταξίδι για την ανάλυση και τη σύνθεση των στοιχείων έφτασε στο τέλος του. Είχα ξεκινήσει αυτό το ταξίδι γεμάτος περιέργεια για το αν αυτή η απίθανη θεραπεία θα μπορούσε ποτέ να λειτουργήσει… αλλά έχω χάσει το ενδιαφέρον μου μετά την εξέταση των 57 συστηματικών ανασκοπήσεων που εστίασαν σε 176 μεμονωμένες μελέτες, χωρίς να βρούμε πειστικά αποτελέσματα, πέραν εκείνων των εικονικών φαρμάκων».
Και συνεχίζει: «Μπορώ να καταλάβω γιατί ο Samuel Hahnemann -ο ιδρυτής της ομοιοπαθητικής- ήταν δυσαρεστημένος με τις ιατρικές πρακτικές του 18ου αιώνα, όπως η αφαίμαξη και ο καυτηριασμός και προσπάθησε να βρει μια καλύτερη εναλλακτική λύση. Αλλά υποθέτω ότι θα ήταν απογοητευμένος από τη συλλογική αποτυχία της ομοιοπαθητικής να συνεχίσει τις καινοτόμες έρευνές του και την προσπάθειά της να συνεχίζει να επιδιώκει ένα θεραπευτικό αδιέξοδο».
