Επιστήμονες ανακοίνωσαν ότι κράτησαν μια καρδιά χοίρου ζωντανή σε έναν μπαμπουίνο για περισσότερο από δύο χρόνια. Το αποτέλεσμα αυτό ενισχύει τις ελπίδες για επιτυχή μεταμόσχευση οργάνων ζώων σε ανθρώπους, καθώς υπάρχει έλλειψη στη δωρεά οργάνων από ανθρώπους.
Οι μεταμοσχεύσεις οργάνων μεταξύ διαφορετικών ειδών προκαλούν ισχυρή ανοσολογική αντίδραση, η οποία οδηγεί στην απόρριψη του οργάνου του δότη. Αλλά μια επιστημονική ομάδα με μέλη από τις ΗΠΑ και τη Γερμανία χρησιμοποίησε ένα συνδυασμό τροποποιημένων γονιδίων και ανοσοκατασταλτικών φαρμάκων ώστε να επιτύχει το επιθυμητό αποτέλεσμα.
«Είναι ένα πολύ σημαντικό βήμα, γιατί μας φέρνει πιο κοντά στην χρήση αυτών των οργάνων σε ανθρώπους» δήλωσε ο συν-συγγραφέας της έρευνας, που δημοσιεύεται στο περιοδικό Nature Communications, καθηγητής Muhammad Mohiuddin, από το Εθνικό Ινστιτούτο Καρδιάς, Πνευμόνων και Αίματος στο Μέριλαντ.
«Οι μεταμοσχεύσεις οργάνων μεταξύ διαφορετικών ειδών θα μπορούσε δυνητικά να σώσει χιλιάδες ζωές κάθε χρόνο που χάνονται λόγω της έλλειψης ανθρώπινων οργάνων για μεταμόσχευση».
Ο Δρ Mohiuddin και οι συνεργάτες του χρησιμοποίησαν χοίρους με τρεις προηγούμενες γενετικές τροποποιήσεις που επιτρέπουν έναν βαθμό ανοσολογικής ανοχής στους παραλήπτες μπαμπουίνους. Στη συνέχεια χρησιμοποίησαν ένα συνδυασμό αντιβιοτικών και φαρμάκων για να προλάβουν την απόρριψη των μοσχευμάτων που τοποθετήθηκαν σε πέντε μπαμπουίνους.
Οι καρδιές δεν αντικατέστησαν εκείνες των πιθήκων, αλλά συνδέθηκαν στο κυκλοφορικό σύστημα μέσω δύο μεγάλων αιμοφόρων αγγείων στην κοιλιακή χώρα μπαμπουίνου. Η μεταμοσχευμένη καρδιά χτυπούσε σαν μια φυσιολογική καρδιά, αλλά η καρδιά του μπαμπουίνου συνέχισε τη λειτουργία της άντλησης του αίματος – η συγκεκριμένη μέθοδο εφαρμόζεται συχνά για τη μελέτη της απόρριψης οργάνων.
Ο μέσος χρόνος επιβίωσης των μπαμπουίνων ήταν 298 ημέρες, ενώ η μέγιστη επιβίωση ήταν 945 ημέρες – κάτι περισσότερο από δυόμιση χρόνια. Τα προηγούμενα ρεκόρ από την ίδια ομάδα ερευνητών ήταν 180 και 500 ημέρες αντίστοιχα.
Λόγω της γενετικής τους ομοιότητας με τον άνθρωπο, τα πρωτεύοντα θηλαστικά θεωρήθηκαν αρχικά ότι είναι οι καλύτεροι υποψήφιοι για δότες. Αλλά δεν υπάρχει μεγάλη πηγή πιθήκων μεγαλωμένων σε αιχμαλωσία, χρειάζονται μεγάλο χρονικό διάστημα για να μεγαλώσουν και κάποιοι, όπως οι χιμπατζήδες, είναι απειλούμενα είδη.
Η γενετική ομοιότητά τους με τον άνθρωπο ενέχει επίσης υψηλότερο κίνδυνο μετάδοσης νόσων μεταξύ των ειδών, καθώς και ηθικά ζητήματα.
Οι χοίροι έχουν αναδειχθεί ως καλύτεροι δωρητές: η καρδιά τους είναι ανατομικά παρόμοια με τη δική μας, υπάρχει χαμηλότερος κίνδυνος για μετάδοση ασθενειών και μεγαλώνουν γρήγορα.
Η επόμενη μεγάλη δοκιμασία θα είναι η πλήρης μεταμόσχευση καρδιάς από χοίρους σε μπαμπουίνους, είπε ο Δρ Mohiuddin.
