Μία από τις κύριες μορφές καρκίνου του αίματος δεν είναι… μία αλλά 11 διαφορετικές, διακριτές ασθένειες, υποστηρίζει μια λεπτομερής γενετική έρευνα. Η μελέτη που δημοσιεύτηκε στο New England Journal of Medicine διαπίστωσε γενετικές διαφορές στην οξεία μυελογενή λευχαιμία που εξηγούν γιατί ορισμένοι ασθενείς ανταποκρίνονται πολύ καλύτερα στη θεραπεία από άλλους.
Οι επιστήμονες λένε ότι τα ευρήματά τους θα βοηθήσουν στην ανάπτυξη καινούριων κλινικών δοκιμών.
Η μελέτη επικεντρώθηκε στην οξεία μυελογενή λευχαιμία, μια συχνά επιθετική νόσο, ιδιαίτερα σε ηλικιωμένους ασθενείς. Η θεραπεία που ακολουθούν οι ασθενείς είναι κυρίως χημειοθεραπεία και μεταμόσχευση βλαστοκυττάρων, αλλά πολλοί δεν ανταποκρίνονται σε αυτήν.
Οι κλινικοί ιατροί βασίζονται επί του παρόντος σε ελέγχους για χρωμοσωμικές ανωμαλίες και ανάλυση στο μικροσκόπιο. Σε αυτή τη μελέτη – που περιελάμβανε πάνω από 1.500 ασθενείς – οι ερευνητές με επικεφαλής τη δρα Έλλη Παπαεμμανουήλ, διεξήγαγαν μια πολύ πιο λεπτομερή γενετική ανάλυση του καρκίνου. Εξέτασαν πάνω από 100 γονίδια που είναι γνωστό ότι προκαλούν λευχαιμία και διερεύνησαν το πώς αλληλεπιδρούν.
Ανακάλυψαν ότι οι ασθενείς χωρίζονται σε τουλάχιστον 11 μεγάλες ομάδες, η κάθε μία με τη δική τους σειρά γενετικών αλλαγών και κλινικών χαρακτηριστικών.
Ο Δρ Peter Campbell, συν-επικεφαλής της έρευνας, δήλωσε ότι τα ευρήματα θα βοηθήσουν τους γιατρούς να κάνουν «πολύ σημαντική προβλέψεις» για το πώς θα εξελιχθεί η νόσος σε κάθε ασθενή.
«Θα μπορούσα να έχω δύο ασθενείς που να είχαν φαινομενικά την ίδια λευχαιμία και θα μπορούσα να τους αντιμετώπιζα με την ίδια ακριβώς θεραπεία. Ένας από τους δύο θα θεραπευόταν ενώ ο άλλος θα υποτροπίαζε και θα πέθαινε πολύ γρήγορα. Αυτό που μπορούμε να δούμε τώρα σε αυτά τα νέα στοιχεία είναι ότι η κλινική μεταβλητότητα προβλέπεται έντονα από τη γενετική».
Ο δρ Campbell είπε ότι μια σειρά από συναρπαστικές νέες στοχευμένες θεραπείες έρχονται για ορισμένες από αυτές τις γενετικές διαφοροποιήσεις. Η κατανόηση της δομής της λευχαιμίας, είπε, θα βοηθήσει τους επιστήμονες να αναπτύξουν κλινικής δοκιμές που θα φέρει αυτά τα φάρμακα στα σωστά υποσύνολα ασθενών της νόσου.
Η Δρ Έλλη Παπαεμμανουήλ, δήλωσε ότι τα ευρήματα θα ρίξουν νέο φως στις θεμελιώδεις αιτίες της οξείας μυελογενής λευχαιμίας.
«Για πρώτη φορά έχουμε ξεδιαλύνει τη γενετική πολυπλοκότητα δει που παρατηρείται στα περισσότερα γονιδιώματα με καρκίνο οξείας μυελογενής λευχαιμίας και διακρίναμε διαφορετικά εξελικτικά “μονοπάτια”. Με την κατανόηση αυτών των διαδρομών μπορούμε να αναπτύξουμε πιο κατάλληλες θεραπείες για μεμονωμένους ασθενείς με οξεία μυελογενή λευχαιμία».
