Οι γιατροί συχνά κάνουν λάθος όταν προβλέπουν πόσος χρόνος ζωής απομένει σε ασθενείς σε τελικό στάδιο, όπως υποστηρίζει μια νέα έρευνα.
Μια ανασκόπηση περισσότερων από 4.600 ιατρικών σημειώσεων, όπου οι γιατροί προβλέπουν την επιβίωση ανίατων ασθενών, έδειξε μια ευρεία διακύμανση σφάλματος, που κυμαίνεται από υποεκτίμηση 86 ημερών, έως υπερεκτίμηση 93 ημερών. Και δεν φαίνεται ότι οι πιο έμπειροι ή μεγαλύτεροι σε ηλικία γιατροί είναι καθόλου καλύτεροι στις προβλέψεις τους για το πότε κάποιος θα πεθάνει, σχέση με τους νεότερους συναδέλφους τους.
Η αναθεώρηση των στοιχείων για το θέμα διεξήχθη από ομάδα του Τμήματος Έρευνας για την Παρηγορητική Φροντίδα Marie Curie, του University College στο Λονδίνο. Περαιτέρω έρευνα διεξάγεται τώρα, ώστε να διαπιστωθεί αν είναι δυνατόν να εκπαιδευτούν οι γιατροί για να κάνουν καλύτερες προβλέψεις.
Ο Paddy Stone, καθηγητής στο τμήμα έρευνας, δήλωσε: «Η παροχή της πλέον κατάλληλης φροντίδας και θεραπείας στα άτομα με θανατηφόρες ασθένειες σε τελικό στάδιο, συχνά εξαρτώνται από την ακριβή πρόγνωση των γιατρών. Η γνώση του χρόνου ζωής που τους απομένει, μπορεί επίσης να βοηθήσει τους ασθενείς και τους φροντιστές τους να κάνουν πιο συνειδητές επιλογές σχετικά με τη φροντίδα τους».
«Αυτή η έρευνα δείχνει ότι δεν υπάρχει κανένας απλός τρόπος για να προσδιορίσει ποιοι γιατροί είναι καλύτεροι σε τέτοιου είδους προβλέψεις. Το να είσαι ανώτερος στην ιεραρχία ή πιο έμπειρος δεν σε κάνει απαραιτήτως καλύτερο στις προβλέψεις, αλλά τώρα θέλουμε να δούμε αν μπορούμε να εντοπίσουμε πώς και γιατί μερικοί γιατροί είναι καλύτεροι στην πρόβλεψη επιβίωσης από τους άλλους και να καθορίσουμε εάν αυτό είναι μια ικανότητα που μπορεί να διδαχθεί».
Η Stephanie Aiken, αναπληρώτρια διευθύντρια νοσηλευτικής στο Royal College of Nursing, δήλωσε: «Για ένα άτομο που πεθαίνει και τους αγαπημένους τους, η αβεβαιότητα μπορεί να κάνει μια πολύ οδυνηρή στιγμή, πολύ πιο δύσκολη να αντιμετωπιστεί».
«Ακριβώς όπως και η γέννηση, ο προσδιορισμός του χρόνου του θανάτου είναι μια ανακριβής επιστήμη – αλλά οι νοσοκόμες που φροντίζουν τους ανθρώπους στο τέλος της ζωής τους αναγνωρίζουν τη θετική επίδραση του να υπάρχουν όσο το δυνατόν περισσότερες πληροφορίες για το θέμα, τόσο για τους ασθενείς όσο και για τους οικείους τους».
