Η απώλεια ενός συζύγου μπορεί να ραγίσει την καρδιά κάποιου, όμως μια νέα έρευνα δείχνει ότι μπορεί επίσης να αποδειχθεί επιζήμια και για τον εγκέφαλο. Η μελέτη διαπίστωσε ότι ένας από τους δύο συζύγους πεθάνει, η πνευματική οξύτητα του άλλου μπορεί να αρχίσει να μειώνεται.
Στην πραγματικότητα, οι άνθρωποι που είναι χήροι και έχουν υψηλά επίπεδα β-αμυλοειδούς πλάκας -χαρακτηριστικό της νόσου του Αλτσχάιμερ- φαίνεται να παρουσιάζουν μείωση της γνωστικής ικανότητας τρεις φορές γρηγορότερα από ό,τι άτομα σε παρόμοια κατάσταση που όμως δεν έχουν υποστεί τέτοια απώλεια, ανέφεραν οι ερευνητές.
«Η χηρεία είναι ένας ειδικός παράγοντας κινδύνου για τη γνωστική ικανότητα εξαιτίας της νόσου του Αλτσχάιμερ», εξήγησε η επικεφαλής ερευνήτρια Δρ Nancy Donovan, επικεφαλής της Διεύθυνσης Γηριατρικής Ψυχιατρικής στο Νοσοκομείο Brigham and Women’s της Βοστώνης.
Η Δρ Rebecca Edelmayer, επιστημονική διευθύντρια της Ένωσης για το Αλτσχάιμερ, αναθεώρησε τα ευρήματα και σημείωσε ότι αυτή η μικρή μελέτη δεν μπορεί να αποδείξει ότι η χηρεία προκαλεί γνωστική παρακμή, αλλά ότι μπορεί να είναι ένας σημαντικός παράγοντας.
Η Δρ Donovan δήλωσε ότι ο τρόπος με τον οποίο η χηρεία αυξάνει τον κίνδυνο της γνωστικής παρακμής δεν είναι γνωστοί: «Ορισμένες μελέτες δείχνουν ότι η ύπαρξη άλλων στενών σχέσεων, όπως ένα παιδί, βοηθά τους χήρους και τις χήρες από τη γνωστική παρακμή, αν και δεν εντοπίσαμε κάτι τέτοιο στη μελέτη μας».
Ο γάμος είναι πιθανόν να έχει ευεργετικά αποτελέσματα παρέχοντας συναισθηματική στήριξη, συντροφικότητα, μεγαλύτερο κοινωνικό δίκτυο και πιο υγιεινές συμπεριφορές (προληπτικές εξετάσεις, καλύτερη διατροφή κτλ), είπε η ερευνήτρια. Για όσους χάνουν το έτερο ήμισύ τους, η Δρ Donovan συνιστά «όσα γνωρίζουμε ότι είναι ευεργετικά για τους ενήλικες μεγαλύτερης ηλικίας – άσκηση, κοινωνικές σχέσεις, δραστηριότητες που διεγείρουν το μυαλό, υγιεινή διατροφή, διαχείριση των επιπέδων άγχους και ελαχιστοποίηση των καρδιαγγειακών παραγόντων κινδύνου».
Η Δρ Marzena Gieniusz, ειδική στη γηριατρική, δήλωσε ότι βλέπει την αύξηση της γνωστική παρακμής σε ασθενείς της που έχασαν τον σύντροφό τους: «Νομίζω ότι ο γάμος είναι πιθανότατα ένας προστατευτικός παράγοντας, ο οποίος χάνεται με την απώλεια του συντρόφου», είπε. Είναι πιθανό οι αρχές της παρακμής να ήταν ήδη παρούσες, αλλά κρυμμένες πριν από την απώλεια, είπε η Δρ Gieniusz, η οποίος δεν συμμετείχε στη μελέτη και «ο θάνατος του συζύγου να οδηγεί στην αποκάλυψη και επιδείνωση της γνωστικής δυσλειτουργίας, η οποία δεν είχε παρατηρηθεί προηγουμένως».
